Μαθαίνω κι εγώ σιγά σιγά...
Το τρίο τρέλα πήγε στο σινεμά του σχολείου. Καλό ακούγεται αυτό το σχολείο τελικά, τώρα πάνε και το απόγευμα. Γκρρρρρρρ κι έχασα τη βραδυνή μου βόλτα. Καθόμουν λοιπόν μοναχή μου στο χαλί, το μάδαγα λίγο πότε πότε, έβγαινα στο μπαλκόνι για να μυρίσω μη τυχόν κι έρθουνε....αλλά μπά! Εξαφανισμένοι όλοι. Καλά, ο σοβαρός έχει πάρει τους δρόμους εδώ και μέρες. Το περίεργο είναι ότι από κείνη τη μέρα, κάτι συμβαίνει εδώ μέσα κι η ξανθιά κυκλοφορεί με κουβάδες γεμάτους νερά, κανάτες με νερά, μπολάκια με νερά, λεκάνες με νερά και δεν ανοίγει καμιά βρύση. Μέχρι και το δικό μου με το ποτήρι μου το ρίχνει στο πιάτο. Δε καταλαβαίνω αλλά κάτι μυρίζομαι. Μάλλον έτσι θα κάνουν όταν ο ένας φεύγει. Κλείνουν τις βρύσες και παίρνουν το νερό της γειτόνισσας.
Λοιπόν που λέτε, κάποια ώρα γύρισαν από το σχολείο που τώρα πάνε και το βράδυ, κι ο μικρός πεινούσε. Αυτός είναι σαν εμένα, πείνα μεγάλη τραβάει ο έρημος κι αυτή ούτε που τον λυπάται. Του λέει λοιπόν θα σου βάλω ένα μπιφτεκάκι. ΝΤΙΝ!!!!!! ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΑΔΕΛΦΙΑ!!!!
Εγώ, κυρία. Κυκλοφορώ αδιάφορα στο σαλόνι μήπως και με λυπηθούν και τσιμπήσω μεζέ. Τα παιδιά κάθονται στον καναπέ κι η ξανθιά φέρνει το πιατάκι με το λαχταριστό μπιφτέκι και το ακουμπάει στο τραπεζάκι (coffe table για τους άσχετους). Και γίνεται το εξής κινηματογραφικό : την ώρα που απλώνει ο μικρός το χέρι του να πιάσει το πιατάκι, ορμάω εγώ και χραπ! αρπάζω μπιφτεκάκι κάνοντας τρομερό ελιγμό ν' αποφύγω και το σιδερένιο όπλο που έχουν στα πιάτα. Τρομερή επιτυχία σας λέω!
Αλλά, δε πρόλαβα να το πάρω όλο. Με κυνηγήσανε κι έπεσε στο χαλί αλλά μου το έδωσε η μαμά μου γιατί δεν ήθελε να το πετάξει. Νίκος με παράπονο μεγάλο έφαγε το υπόλοιπο (λίγο ήταν) και αποχώρησα περήφανη για το κατόρθωμά μου προς το μπαλκόνι για να εποπτεύσω το δρόμο μου...
Αύριο, θα έρθει ένας κύριος με εργαλεία και θα σκάψει τούνελ στο σπίτι....Ε, ρε και τι έχει να γίνει δε σας λέω...Ες αύριον τα σπουδαία φίλοι μου, μεγάλες χαρές με περιμένουν.
Το τρίο τρέλα πήγε στο σινεμά του σχολείου. Καλό ακούγεται αυτό το σχολείο τελικά, τώρα πάνε και το απόγευμα. Γκρρρρρρρ κι έχασα τη βραδυνή μου βόλτα. Καθόμουν λοιπόν μοναχή μου στο χαλί, το μάδαγα λίγο πότε πότε, έβγαινα στο μπαλκόνι για να μυρίσω μη τυχόν κι έρθουνε....αλλά μπά! Εξαφανισμένοι όλοι. Καλά, ο σοβαρός έχει πάρει τους δρόμους εδώ και μέρες. Το περίεργο είναι ότι από κείνη τη μέρα, κάτι συμβαίνει εδώ μέσα κι η ξανθιά κυκλοφορεί με κουβάδες γεμάτους νερά, κανάτες με νερά, μπολάκια με νερά, λεκάνες με νερά και δεν ανοίγει καμιά βρύση. Μέχρι και το δικό μου με το ποτήρι μου το ρίχνει στο πιάτο. Δε καταλαβαίνω αλλά κάτι μυρίζομαι. Μάλλον έτσι θα κάνουν όταν ο ένας φεύγει. Κλείνουν τις βρύσες και παίρνουν το νερό της γειτόνισσας.
Λοιπόν που λέτε, κάποια ώρα γύρισαν από το σχολείο που τώρα πάνε και το βράδυ, κι ο μικρός πεινούσε. Αυτός είναι σαν εμένα, πείνα μεγάλη τραβάει ο έρημος κι αυτή ούτε που τον λυπάται. Του λέει λοιπόν θα σου βάλω ένα μπιφτεκάκι. ΝΤΙΝ!!!!!! ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΑΔΕΛΦΙΑ!!!!
Εγώ, κυρία. Κυκλοφορώ αδιάφορα στο σαλόνι μήπως και με λυπηθούν και τσιμπήσω μεζέ. Τα παιδιά κάθονται στον καναπέ κι η ξανθιά φέρνει το πιατάκι με το λαχταριστό μπιφτέκι και το ακουμπάει στο τραπεζάκι (coffe table για τους άσχετους). Και γίνεται το εξής κινηματογραφικό : την ώρα που απλώνει ο μικρός το χέρι του να πιάσει το πιατάκι, ορμάω εγώ και χραπ! αρπάζω μπιφτεκάκι κάνοντας τρομερό ελιγμό ν' αποφύγω και το σιδερένιο όπλο που έχουν στα πιάτα. Τρομερή επιτυχία σας λέω!
Αλλά, δε πρόλαβα να το πάρω όλο. Με κυνηγήσανε κι έπεσε στο χαλί αλλά μου το έδωσε η μαμά μου γιατί δεν ήθελε να το πετάξει. Νίκος με παράπονο μεγάλο έφαγε το υπόλοιπο (λίγο ήταν) και αποχώρησα περήφανη για το κατόρθωμά μου προς το μπαλκόνι για να εποπτεύσω το δρόμο μου...
Αύριο, θα έρθει ένας κύριος με εργαλεία και θα σκάψει τούνελ στο σπίτι....Ε, ρε και τι έχει να γίνει δε σας λέω...Ες αύριον τα σπουδαία φίλοι μου, μεγάλες χαρές με περιμένουν.
