Translate

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Γιατρέ...τα χάπια μου

Καιρό έχω να γράψω γιατί πονάει χέρι ξανθιάς και κάνει κάτι με βελόνες και περιμένει να δει προκοπή. Παίρνει και κάτι χάπια κι ελπίζει αλλά όλο φωνάζει πώς όταν μαζεύει το γκλίτερ όλη μέρα από όοοοολο το σπίτι, δε θα της περάσει ποτέ. Λίγο με νοιάζει δηλαδή, εγώ τη βόλτα την πάω κουτσά στραβά...Η αλήθεια είναι ότι η μικρή μόνο εμένα δεν έχει ψεκάσει ακόμα με τη χρυσόσκονη κι αυτό κατά λάθος!

Έπαθα μάγκες μια καζούρα, άνευ προηγουμένου που λέτε. Εκεί που καθόμουν στη μεγάλη τζαμαρία του καθιστικού μου και κοιτούσα το μπαλκόνι μου, τις γλάστρες που έχω να σκάψω και τα κακά που έχω αραδιάσει αριστερά, να σου και σκάει μύτη αεράτα μια χοντρή λευκή σιχαμένη γάτα. ΝΤΑΝ!!! ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΑΔΕΛΦΙΑ!!!!!!! Προς στιγμήν δε την κατάλαβα εντελώς γιατί δε μου είχε ξανατύχει, αλλά μόλις πήγε στο κοφτερό μου μυαλό η εντολή, άρχισε το πανηγύρι. Τέτοιο γαβγισμα δεν είχα ξανακάνει, αλλά πού να βάλει μυαλό; Ανέβηκε ήρεμα-ήρεμα και στο τραπέζι μου και με κοιτούσε που λύσσαγα μέσα απ το τζάμι!!! Η ξανθιά άφαντη, να τη φωνάζω κι αυτή τίποτα...σιγή ασυρμάτου. Κάποια στιγμή κατάλαβε και ήρθε να μου ανοίξει την πόρτα, εγώ όρμησα να διώξω τη μισητή γάτα, αυτή τσακίστηκε να φύγει από το πλάι και να βρει καταφύγιο στη διπλανή ταράτσα. Το τέρας! Έμαθα ότι πάει και στους γείτονες και κόντεψε να τους τρυπήσει τη σίτα για να μπει μέσα! Θρασύτατο τετράποδο, τόλμα να ξαναέρθεις και θα τα πούμε. Εγώ για καλό και για κακό, πηγαίνω προληπτικά στη γωνία διαφυγής της και γαβγίζω, για να ξέρει με ποιά έχει να κάνει δηλαδή...

Κι εκεί που βαριόμουν χθες το βράδυ, με πήγε η μαμαλένα βόλτα βιαστική να τα κάνω, δεν έκανα τίποτα, γύρισα και την έπεσα στο μαλακό κρεβάτι μου. Είναι το νέο μου έπιπλο που πολύ το γουστάρω! Μικρό, μαλακό και ζεστό, ότι πρέπει για χειμώνα...Κάθε τόσο έκανα και μια επιθεώρηση για αναζήτηση νέων στοιχείων και πράγματι, κάτι βρήκα. Ενα χαρτάκι γυαλιστερό, που κάνει ωραίο ήχο κι έχει και κάτι άσπρα μέσα, τα οποία βρήκα άνοστα, αλλά διαφορετικά. Δεν έσωσα να φάω τρίτο, έρχεται η ξανθιά αλαλλάζουσα και μου τ' αρπάζει, αρχίζει να τα μετράει, πανικός, μου λέει τι έκανες παιδάκι μου; έφαγες τα χάπια μου; Ωχ αμάν τι θα κάνουμε; να πάρω τον γιατρό (όχι μήηηηη), να λιποθυμήσω τώρα ή σε δύο λεπτά; ΧΑΜΟΣ!!!!! 
Πώς κάνεις έτσι μανδάμ για δύο χαπάκια; Εσύ γιατί τα παίρνεις για να σου περνάει το χέρι; Πήρα κι εγώ να δω προκοπή, με πονάει η πίσω δεξιά πατούσα. Έλεος μ' αυτούς εδώ μέσα. Ήρθε (τη μαύρη νύχτα...πού γυρνάμε;) κι ο σοβαρός, ανησύχησε κι αυτός και μετά ησυχάσαμε, πήγαμε για ύπνο, πέρναγε η γάτα στο μπαλκόνι, της γαβγιζα, δεν έφευγε, της ξαναγαβγιζα, με βρίζανε,  βγήκα μπαλκόνι και δεν έμπαινα, βγήκανε ξυπόλητοι να με πιάσουν, παγώσανε, βρίζανε, εγώ μετά συνέχεια ξερνούσα κι η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Μωρέ τους έκανα τη νύχτα μέρα και το σπίτι...καινούριο. Το ξανασφουγγαρίσανε όλο νομίζω. Την έβγαλα όλο το πρωί στο κρεββάτι μου, νηστική, εμετική και πονεμένη. Η ξανθιά μαγείρευε γιατί θα χει επισκέψεις (γιαμ! κι άλλα νέα παπούτσια).

Το μεσημέρι πήγα βόλτα, έκανα κάτι ψιλά στην πλατεία, τα μάζεψε (σκύλο δεν θέλατε;) και παραλάβαμε τα μικρά απ το σχολείο. Τώρα πάω να πέσω πάλι να ξεκουραστώ. Δεν είναι ζωή αυτή...πολύ κουράζομαι...Τα χάπια μου δηλαδή!



Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Όποιος γυρίζει...μυρίζει

Αμάν τι έπαθα! Απο κει που είχα συνηθίσει να πηγαίνω στο σχολείο και να παίρνω τα παιδιά, να βγάζω και την ξανθιά βόλτα, το χάσαμε! Η μαμαλένα έπαθε λέει κάτι στο χέρι το δεξί και δε με μπορεί καθόλου, της τραβάω το λουρί και πονάει. Με το αριστερό δε κρατάει τίποτα, είναι διακοσμητικό.  Τώρα; Αντε να ρθει ο σοβαρός το απόγευμα, να ρίξει έναν ύπνο, να πιει καφέ και μετά να τον βγάλω κι αυτόν να πάρει αέρα κι εγώ να τρέξω με το παρεάκι.

Όπως καταλαβαίνει κι ο τελευταίος σκύλος, είμαι πια πολλές ώρες στο σπίτι και περιμένω το απόγευμα. Εντάξει, καλά περνάω, ακολουθώ την ξανθιά σε όποιο δωμάτιο κάνει δουλειά και τσιμπάω και κανένα έξτρα χαϊδεματάκι ή αγκαλιά.
Έχω όμως πολλή ενέργεια για ξόδεμα και πρέπει να κυνηγήσω κάτι. Οι μπότες είναι απαγορευμένες, το ίδιο κι οι κάλτσες (γκρρρρρ), το καλάθι σιδερώματος είναι μια καλή ιδέα αλλά σκληρό βρε παιδί μου.
Κι έτσι, ψάχνοντας και σκαλίζοντας...εύρηκα! Υλικό μαλακό, αθόρυβο, άφθονο, σε μέρος σκοτεινό και προφυλαγμένο καλά να μη φαίνομαι. Είμαι κάτω απ τη μύτη τους και κάνω τρύπες κι αυτοί...χαμπάρι δε παίρνουν. Επιτέλους (αναστεναγμός). Βρήκα κι εγώ κάτι ενδιαφέρον και κυρίως...για ατελείωτες ώρες. 

Ετσι, χθες βράδυ, χώθηκα στο γνωστό μέρος και νόμιζαν ότι κοιμάμαι. Χμ! Κούνια που σας κούναγε δίποδα. Κι εκεί που έχω λυσσάξει να πολεμάω και να κομματιάζω, ο Νίκος νόμιζε ότι σφήνωσα, σκύβει να με βγάλει κάτω από τον καναπέ...και...τα είδε όλα! Τα αφρολέξ κομματιασμένα κι εμένα να προσπαθώ να  σκίσω και πιο μέσα ακόμα. Χαμός!!!! Ευτυχώς έλειπε η ξανθιά στον γιατρό και γλύτωσα την κατσάδα. Ο σοβαρός με μάλωσε λίγο, αλλά δε πιάνεται...γελούσε κι αυτός. Πάει τ' όνειρό μου...χάθηκε.

Τώρα ψάχνω για άλλη κρυψώνα με μεζέ και διασκέδαση και πού θα πάει...κάτι θα πετύχω!



Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Χιόνια στα σαλόνια...

Χιόνια


Εμείς στο σπίτι μας έχουμε χιόνια! Έτσι κατάλαβα μια μέρα που η ξανθιά έφερε ένα πακέτο άσπρο  και το ακούμπησε στο μεγάλο τραπέζι. Μετά, ξεσκόνισε ένα χαρτονένιο χωριό που είχαμε στο τζάκι και το πήρε μαζί της. Κουβάλησε κάτι τεράστια κουτιά με διάφορα ενδιαφέροντα αντικείμενα που είναι ψηλά και δε τα βλέπω καλά. Βασικά να τα δαγκώσω θέλω, αλλά δεν....

Έβγαλε λοιπόν απ την άσπρη σακκούλα, κάτι ωραίο που με τρέλανε, ελαφρύ και άσπρο, το κολούσε στο χαρτονένιο χωριό κι έλεγε ότι τώρα θα είναι και χιονισμένο! Άρα... χιόνι! Γουάβ γουάου, τι λέτε ρε παιδιά; Χιόνι άσπρο και αφράτο στο σαλόνι μας! Τώρα θα περάσουμε φίνα! Περίμενα κι εγώ όλο αγωνία να παίξουμε χιονοπόλεμο, κι όλο κολλούσε και ξανακολλούσε και στο τέλος είπε ότι έκανε μια αηδία σκέτη και δε το χρειαζόταν, τι το πήρε και τώρα θα το πετάνε τα παιδιά....μια γκρίνια φρίκη δηλαδή. Άμα την πιάσει...να φεύγουμε.

Το έχασα. Πού το έκρυψε, πού το καταχώνιασε...άφαντο. Έχει γεμίσει το τραπέζι με κάτι στρογγυλά άσπρα που τα κρεμάει σε πετονιά και γίνονται νιφάδες. Πήγα κι εγώ να παίξω με τις νιφάδες, μου βαλε τις φωνές, δεν έπαιξα. Μου τη δίνει εδώ μέσα, τίποτα πια να μη δοκιμάσω, ούτε καλώδιο (έφαγα έναν φορτιστή) ούτε παπούτσι, ούτε τα μεζεδάκια τους...γκρρρρρρ.

Τα δικά μου παιχνίδια τα βαριέμαι, μου φέρνουν και κλαδιά να δαγκώνω και να χαίρομαι. Αλλά, τα συνήθισα κι αυτά. Κι εκεί που καθόμουν, σαν τεμπελόσκυλο, στο σπίτι μου, λέω 'δε πας καμιά βόλτα στο καθιστικό, να κόψεις κίνηση;'. Η ξανθιά στον καναπέ (στην ίδια θέση...και μετά γελάει με τον Sheldon) να χαζεύει συνταγές στο ιντερνετ κι ο σοβαρός κάπου αλλού αρμένιζε. Σκανάρω γρήγορα τον χώρο και παίρνει το μάτι μου, το αριστερό, κάτι πολύ δελεαστικό στο καλάθι των σκουπιδιών...Αμάν! το χιόνι !!!! Γουάβ γουάου σκέφτηκα και δήθεν αδιάφορα πήγα κοντά, το άρπαξα με γρήγορες δαγκωνιές  κι άρχισα να παίζω χιονοπόλεμο φίλοι μου, με λύσσα και με τρέλα !!!! Τέλεια, είναι ελαφρύ και πετάει, είναι νόστιμο, είναι ζωηρό, είναι κα-τα-πλη-κτι-κόοοοοοο. Και το κυριότερο, δε με πήραν χαμπάρι παρά μόνο αφού ήταν πολύ αργά πιά. Το χαλί-αγελάδα ήταν ήδη σαν τις Άλπεις!!! 

Τα υπόλοιπα εννοούνται : η ξανθιά με αρπάζει, με τινάζει να φύγει το χιόνι, μου φωνάζει (εγώ όμως τα είδα τα γέλια της) και φέρνει αμέσως τον οικιακό μου εχθρό. Το μαυρομπλέ πράγμα με ροδες και προβοσκίδα που κάνει φασαρία και το φοβάμαι. Αυτό δεν με φοβάται και συνεχίζει να γλύφει και να ρουφάει το πάτωμα. Στην αρχή δε ρουφούσε και αναθάρρησα, αλλά μετά κάτι έκαναν κι έφτιαξε. Φτου σας βρε! Να μη δω χαρά εγώ, αμέσως μου την παίρνετε.

Τώρα θα περιμένω το αληθινό χιόνι, θα με πάνε μου είπαν, να παίξω με τα παιδιά. 

Αντε, να χιονίσει να δω κι εγώ άσπρη μέρα!!!!!

Υ.Γ. Τώρα χτυπιέται που δε με φωτογράφισε! Καλά να πάθεις, παλιοξανθιά!

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Το αύριο του χθες

Το αύριο του χθες

Πού μείναμε; Που θα ερχόταν κόσμος να σκάψει τούνελ στο σπίτι μας κι εγώ να χωθώ μέσα. Όλα έγιναν. Ήρθε κόσμος (τον μύρισα). Έσκαψε, έκοψε, τρύπησε, πριόνισε (το άκουσα). Το πριονίδι μου γαργαλούσε το ρουθούνι, έστω κι από μακριά. Γιατί μακριά, ρώτησες; 
Επειδή η στρίγκλα μάνα, μ' έκλεισε στο πίσω μπαλκόνι για να μην ενοχλώ τους μαστόρους! Ποιά; Εμένα! Που γεννήθηκα για τα λαγούμια, τους λαγούς και τους αρουραίους, των οποίων είμαι εξαιρετική κυνηγός. Εμένα, που αν μ' αφήσεις να χωθώ σε τρύπα, θα βγω στη Χαβάη απ το σκάψιμο. Εμένα, το παιδί της, που μια χαρά περίμενα να πάρω στη σκυλίσια μου ζωή  και μου την έκοψε. 

Το περίεργο είναι, ότι ενώ θα γινόταν στο σπίτι μεγάλο πανηγύρι, η ξανθιά ξεφυσούσε και μουρμούραγε ασταμάτητα "θα γίνει το σπίτι γιαπί' και "ωχ, αμάν τι πάθαμε τώρα, θα σκάψουν" "άντε άδειαζε είλωτα τη ντουλάπα του". Μάλλον τα λαγούμια δεν άρέσουν στους ανθρώπους. Τι περίεργο είδος...

Αφού λοιπόν παρέμεινα κλεισμένη στο πίσω μπαλκόνι (και στο ένα δωμάτιο, μην είμαι ψεύτρα) το οποίο και 'περιποιήθηκα' δεόντως, ήρθε η ώρα που πλάκωσε ησυχία και μου άνοιξαν την πόρτα. Ορμάω κι εγώ στο υπνοδωμάτιο να δω...και δε βλέπω τίποτα. Όλα μια χαρά. Κάτι δε πάει καλά ρε παιδιά, εγώ τι άκουγα και μύριζα; Όνειρο ήταν; Και κάνει μια κι ανοίγει η ντουλάπα του σοβαρού και εμφανίζεται μια τρύπα ναααααααααα! Τρελάθηκα το westie. Έπαθα σοκ απ τη χαρά μου κι όχι μόνο τρύπα αλλά ...σα να μυρίζει και κάτι υγρό...νερό μάλλον. Σνιφάρω γύρω γύρω το δωμάτιο και το βρήκα κάτω απ το γραφείο. Τρύπα στο πάτωμα και μέσα στην τρύπα νεράκια. Ο Θεός των σκύλων μου έστειλε μεγάλο δώρο. Τον ευχαριστώ πολύ, ήταν πράγματι υπέροχο. 

Ένα δεν κατάλαβα : Σου δίνουν κυρία μου τον Παράδεισο, ένα δωμάτιο που ενώ ήταν απολύτως βαρετό, τώρα έχει γεμίσει τρύπες, νερά και πριονίδια. Εσύ, γιατί γκρινιάζεις??????


Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Μαθαίνω κι εγώ

Μαθαίνω κι εγώ σιγά σιγά...

Το τρίο τρέλα πήγε στο σινεμά του σχολείου. Καλό ακούγεται αυτό το σχολείο τελικά, τώρα πάνε και το απόγευμα. Γκρρρρρρρ κι έχασα τη βραδυνή μου βόλτα. Καθόμουν λοιπόν μοναχή μου στο χαλί, το μάδαγα λίγο πότε πότε, έβγαινα στο μπαλκόνι για να μυρίσω μη τυχόν κι έρθουνε....αλλά μπά! Εξαφανισμένοι όλοι. Καλά, ο σοβαρός έχει πάρει τους δρόμους εδώ και μέρες. Το περίεργο είναι ότι από κείνη τη μέρα, κάτι συμβαίνει εδώ μέσα κι η ξανθιά κυκλοφορεί με κουβάδες γεμάτους νερά, κανάτες με νερά, μπολάκια με νερά, λεκάνες με νερά και δεν ανοίγει καμιά βρύση. Μέχρι και το δικό μου με το ποτήρι μου το ρίχνει στο πιάτο. Δε καταλαβαίνω αλλά κάτι μυρίζομαι. Μάλλον έτσι θα κάνουν όταν ο ένας φεύγει. Κλείνουν τις βρύσες και παίρνουν το νερό της γειτόνισσας.

Λοιπόν που λέτε, κάποια ώρα γύρισαν από το σχολείο που τώρα πάνε και το βράδυ, κι ο μικρός πεινούσε. Αυτός είναι σαν εμένα, πείνα μεγάλη τραβάει ο έρημος κι αυτή ούτε που τον λυπάται. Του λέει λοιπόν θα σου βάλω ένα μπιφτεκάκι. ΝΤΙΝ!!!!!! ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΑΔΕΛΦΙΑ!!!! 
Εγώ, κυρία. Κυκλοφορώ αδιάφορα στο σαλόνι μήπως και με λυπηθούν και τσιμπήσω μεζέ. Τα παιδιά κάθονται στον καναπέ κι η ξανθιά φέρνει το πιατάκι με το λαχταριστό μπιφτέκι και το ακουμπάει στο τραπεζάκι (coffe table για τους άσχετους). Και γίνεται το εξής κινηματογραφικό : την ώρα που απλώνει ο μικρός το χέρι του να πιάσει το πιατάκι, ορμάω εγώ και χραπ! αρπάζω μπιφτεκάκι κάνοντας τρομερό ελιγμό ν' αποφύγω και το σιδερένιο όπλο που έχουν στα πιάτα. Τρομερή επιτυχία σας λέω!
Αλλά, δε πρόλαβα να το πάρω όλο. Με κυνηγήσανε κι έπεσε στο χαλί αλλά μου το έδωσε η μαμά μου γιατί δεν ήθελε να το πετάξει. Νίκος με παράπονο μεγάλο έφαγε το υπόλοιπο (λίγο ήταν) και αποχώρησα περήφανη για το κατόρθωμά μου προς το μπαλκόνι για να εποπτεύσω το δρόμο μου...

Αύριο, θα έρθει ένας κύριος με εργαλεία και θα σκάψει τούνελ στο σπίτι....Ε, ρε και τι έχει να γίνει δε σας λέω...Ες αύριον τα σπουδαία φίλοι μου, μεγάλες χαρές με περιμένουν. 

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Έχω μια μικρή λιγούρα

Έχω μια μικρή λιγούρα...

Δεν είμαι χοντρή. Κοντή είμαι κι έχω και λίγο πεταχτό πισινό. Γιαυτό και φαίνομαι γεματούτσικη και τσουπωτή. Είναι και το μαλλί πολύ, είναι κι άσπρο που παχαίνει, τι να κάνω; Με βλέπει ο γείτονας, λέει στην ξανθιά 'χόντρηνε αυτή, τι της δίνεις;'. Αυτό για τη μαμαλένα ισοδυναμεί με θανάσιμο αμάρτημα. Να της πεις πως το παιδί της είναι παχύ. Γιατί δεν είναι και ούτε και πρόκειται ποτέ να γίνει. Γιατί μας μετράει τη μπουκιά σ' αυτή την κουζίνα. Μας ζυγίζει το φαγητό αν χρειαστεί. Γλυκό μια φορά τη βδομάδα στα παιδιά και καμία σ' εμένα. Και τι γλυκό τους δίνει...μαύρη σοκολάτα συνήθως. Που κάνει καλό στον εγκέφαλο, την τρώει κι η ίδια κάθε πρωί με τον καφέ της.  Μμμ, τα έιδαμε τα χαΐρια σου κι εσένα.  

Όταν ήμουν μωρό θυμάμαι που είχε πει στα μικρά να μη φάω ποτέ γλυκό και κυρίως σοκολάτα γιατί θα πάθω κάτι πάρα πολύ σοβαρό. Έλα που μια μέρα έπεσε ένα κομματάκι τόσοδούτσικο στο πάτωμα και πρόλαβα να το γλύψω. Τα μικρά έκλαιγαν μη πεθάνω, με γύριζε η κοντή ανάποδα να το φτύσω, έβαλε τα δάχτυλα στο στόμα μου να το βγάλω, ήρθε ευτυχώς η ξανθιά και μ' έσωσε. Τι τους λες τέτοια κι εσύ χριστιανή μου; 

Πεινάω. Τρώω το φαγητό που αναλογεί στην ηλικία μου και στο ύψος μου, στην τρίχα μου και στην ουρά μου. Βρε ούτε πετσούλα παραπάνω δε δίνουνε οι σπαγκοραμμένοι. Εκλιπαρώ για ένα κομμάτι ότι να ΄ναι που τρώνε. Κάθονται όλοι ωραία ωραία, μασουλάνε, μουγκρίζουνε κι εγώ...κοιτάζω. Στην αρχή ζητούσα επίμονα αλλά είχε προλάβει κι είχε διαβάσει η ξανθιά το εγχειρίδιο (αχ Μαριτίνα τι μου κανες...αχ) και δε μου έδιναν καν σημασία. Τώρα το ξέρω, κάθομαι δήθεν αδιάφορη κάτω από το τραπέζι, ή περνοδιαβαίνω στην κουζίνα όταν μαγειρεύει. Λέω, δε μπορεί κάτι θα της πέσει στο πάτωμα. Η αλήθεια είναι ότι μια μέρα έπεσε κάτι μικρό, λέω τώρα θα δεις και χραπ! το αρπάζω. Δε μ' άρεσε. Η αναίσθητη γελούσε  "βρε Λούση, το κρεμμύδι έφαγες"; Πού θες να ξέρω εγώ τι τρώω; Ότι τύχει.  Επίσης τελευταία, έχω προσέξει ότι συνήθως πέφτει τυχαία φαγάκι πάνω σε λερωμένο πλακάκι. Είμαι λέει η καλύτερη σφουγγαρίστρα! Σιγά μη πάθει η μέση σου...μανδάμ. 

Ο δικός μου ο σοβαρός, κάνει ψητά στο μπαλκόνι κάθε Σαββατοκύριακο. Ω ρε μάνα μου τι μυρωδιές είναι τούτες; Τι τσίκνες θεϊκές κι ανεπανάληπτες μου γαργαλάνε τα ρουθούνια!!!!!   Πίνει και τις μπύρες του, τραγουδάει, ψήνει και χαίρεται η ψυχή του. Μόλις δώσει  το σύνθημα, έρχονται όλοι και στρώνονται στο τραπέζι και να οι μουστάρδες, να οι bbq sauce, να τα τσάτνευ (αλα μας!) και τα τρώνε ΟΛΑ. Αμ δε! κάτι τρώω κι εγώ, για δες...




Καλά, λόγω μετρίας επαφής μου με την τεχνολογία, το βίντεο θα εμφανιστεί εν καιρώ. 

Έδωσε ο Κύριος και μια μέρα έφτιαξε μπριζολάκια η δικιά μου στην κατσαρόλα, οπότε τσίμπησα το μεζέ μου από τον αγαπημένο μου σοβαρό τύπο. Ωωωωχ και την άλλη μέρα άρχισε ο εμετός και το χάλι, ξινά μου βγήκαν. Με πήγαν και στον αντιπαθητικό με το σιδερένιο κρεβάτι και μου έκανε ΔΥΟ ενέσεις ο άτιμος.  Το χειρότερο είναι ότι τώρα δε μου δίνουν τίποτα δικό τους και μου σπάνε τη μύτη η μυρωδιές της κουζίνας! 

Χα! Προχθές που γιορτάζανε επέτειο γάμου οι νέοι γονείς, ανοίξανε μια μικρή σαμπάνια και μαντέψτε ποιά έφαγε τον φελλό!!!! Χικ! 




Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Η Λούση εκ-παιδεύεται

Η Λούση εκ-παιδεύεται...!

Να δούμε ποιός θα εκπαιδευτεί τελικά ;-)

Είμαι μωρό. Κουτάβι. Αυτό είναι μια καλή δικαιολογία σε πολλές περιπτώσεις. Σώζει. Έπεσα στην περίπτωση, σε μάνα με το εγχειρίδιο αγκαλιά! Τη ρωτήσανε αν θα με πάει σχολείο και είπε ότι έχει αναλάβει εκείνη να μορφωθεί και να μ' εκπαιδεύσει. Διότι, λέει, τίποτα δε κάνεις σωστά αν δε στο πει ο ειδικός και μάλλον θα έπρεπε στη ζωή της ν' ακολουθήσει επάγγελμα με ζώα! Ό,τι θυμάται χαίρεται.

Της έστειλε μια συμμαθήτρια του νηπιαγωγείου το βιβλίο για να γίνω ένας σκύλος, όπως τον θέλουν οι άνθρωποι. Αυτό τώρα είναι λογικό; Ξύνω την τετραγωνοκεφάλα μου να καταλάβω πώς σκέφτονται οι δίποδοι. Ευαγγέλιο το έκανε και τα έλεγε και στους άλλους γιατί πρέπει όλοι να κάνουν τα ίδια μαζί μου για να πετύχει η εκπαίδευση. Νομίζεις....

Οι κανόνες τους είναι λίγοι και βασικοί

Να μη δαγκώνω παπούτσια
Να μη λερώνω στο σπίτι, μόνο στην πάνα χαλάκι
Να κοιμάμαι στο κλουβί μου ήσυχη
Να μη γαυγίζω πολύ
Να μάθω 'έλα', 'μείνε', 'κάτω'
Να τους κοιτάζω και να μαντεύω τι θέλουν κάθε φορά - πλάκα κάνω
Να φέρνω την εφημερίδα (πολλά σήριαλ έβλεπαν μικροί)

Εγώ αυτούς τους κανόνες δε τους είχα υπόψη μου...Τι θα πει να μη δαγκώνω παπούτσια και να μη γαυγίζω; Οι σκύλοι και τα παπούτσια για κάποιο μυστήριο λόγο αγαπιούνται πολύ, με τις κάλτσες δε, λατρεία έχουμε! Ευτυχώς είναι πολλοί κι έχω να διαλέγω χρώμα, μέγεθος και γεύση. Πήραν κι ένα καλάθι να τις βάζουν μέσα όλες και κάθε τόσο περνάει ο καθένας και παίρνει τις δικές του. 

Το κλουβί μου είναι ωραίο, με στρωμένη πετσέτα για να είναι μαλακό, σε ήσυχο μέρος, στο δωμάτιο της ξανθιάς και του σοβαρού. Το μεσημέρι ρίχνω εκεί έναν ύπνο γιατί η δικιά μου κάνει δουλειές ή λείπει (πού πάει ρε παιδιά αυτή συνέχεια;). Το βράδυ, ρίχνω πολύ ύπνο όμως, καμιά φορά ροχαλίζω λίγο.Δεν είμαι η μόνη...κι άλλη το ίδιο κάνει.

Τις εντολές μου τις ξέρω μια χαρά, η μικρή μου έμαθε το 'μείνε' και είναι πολύ περήφανη γι αυτό! Το "έλα" το ξέρω αλλά το ακολουθώ κατά βούληση και την κάνω να ξαναδιαβάζει το εγχειρίδιο με μανία να δει τι κάνει λάθος - χαχαχα.

Ωωωωωχ, το μέγα θέμα τους. Πότε θα μάθω να κάνω τα υδραυλικά μου εκτός σπιτιού....Με πάνε με φέρνουνε, τα κρατάω και τα κάνω στο σπίτι. Εντάξει, συνήθως στην πάνα μου. Κάθε πρωί που βγαίνω από το κλουβί μου (να το λέω σπίτι γιατί δεν είμαι καναρίνι), αφού με δουν ότι τεντώθηκα, χασμουρήθηκα και πλύθηκα, με παίρνουν και φρρρρρρπ στο μπαλκόνι για τσίσα. Τι θες ρε παιδί μου πρωί πρωί; Καμιά φορά κάνω λάθος και τα αφήνω στο χαλάκι του μπαλκονιού, ή στο χαλάκι του μπάνιου, ή στο χαλάκι του άλλου μπάνιου ή στο χαλάκι ....ε, άει παράτα μας με τα 386 χαλάκια σου κυρά μου!!! Μπερδεύομαι λέμε. Τώρα το άλλαξε με εφημερίδα - κάπου θα το διάβασε μάλλον. 

Την εφημερίδα θ' αργήσω να τη φέρω, πρέπει να κατέβω να την πάρω από το ισόγειο, μακριά δεν είναι; Να στείλετε ένα παιδί. Μήπως θα τη διαβάσω;

Το καλό είναι ότι δε θυμώνουν με τα λάθη μου. Τους έχω κάνει το σπίτι...τουαλέτα κατά καιρούς, υπάρχουν παντού χαρτιά κουζίνας και ξύδι, η ξανθιά έχει σφουγγαρίσει το σπίτι αμέτρητες φορές, αλλά είπαμε...είμαι μωρό και τα μωρά έτσι είναι. 

Μέχρι κι η μικρή έκανε παράπονα στη μαμά της ότι αν αυτά που κάνω εγώ τα έκανε εκείνη θα είχε γίνει χαμός. Αλήθεια λέει, της φωνάζει όταν κάνει ζημιές. Επειδή εκείνη ΔΕΝ είναι μωρό.  Την πάτησες μικρή μου...η περίοδος χάριτος έλαβε τέλος.



Νιάρρρρρρ

Γάτες και λοιποί εκνευριστικοί τύποι

Γάτες. Πολλέές γάτες στη γειτονιά! Γάτες μαύρες, άσπρες, ασπρόμαυρες, γκρι, ριγέ, με μπαλώματα, απ' όλα τα είδη έχουμε. Είναι παντού και συνεχώς για να μου σπάνε τα νεύρα...Μόλις ξεπροβάλλω από την αυλή της πολυκατοικίας μου, όλο και κάποια είναι κρυμμένη και με κοιτάζει. Το νιώθω! Το μυρίζω και τρελαίνομαι, θέλω να τρέξω να την κυνηγήσω και να την πιάσω. Τι να την κάνω; Δε το χω σκεφτεί, αλλά κάτι θα βρω. Η μαμαλένα νευριάζει που δε τις χωνεύω γιατί αυτή κατά βάθος (και κατά πλάτος και κατά ύψος) τις αγαπάει και θέλει να είμαστε φίλοι. ΟΧΙ κυρία μου, εγώ ΔΕΝ τις αντέχω κοντά μου και μη τολμήσεις να μου κουβαλήσεις κανένα τέτοιο πράγμα στο σπίτι γιατί θα γίνει χαμός. 

Βρήκαμε μια μέρα στη βόλτα τον Μπιρμπιλή, γείτονα γάτο, που τον ξέρει η δικιά μου και κάνουνε γλύκες. Με πήρε λοιπόν αγκαλιά για να μυρίσω το σίχαμα, να με μυρίσει κι αυτό και να γίνουμε φιλαράκια. Το άντεξα για λίγο, επειδή μπερδεύτηκα και δεν ήξερα τι να κάνω και τι θέλει η ξανθιά από μένα. Στο τέλος πια αφού κόντευε να του λιώσει τη γούνα από τα χάδια (αίσχος), άρχισα κι εγώ να φωνάζω να σταματήσει, ο γάτος έκανε μια καμπούρα νααααα, σα τη γέφυρα Καλατράβα (όλα τα ξέρω...) η ξανθιά μυρίστηκε καυγά και με πήρε τρέχοντας μακριά του. Είναι και λίγο μουρλή αυτή, ντε και καλά να γίνω όπως εκείνη, να τ' αγαπάω όλα. Μπα! Εσένα θα σου άρεσε να σε βάλουν να κυνηγάς λαγούς όπως πρέπει να κάνω εγώ, ως αξιοπρεπές westie? Άσε μας κυρία μου...

Εδώ κοντά κυκλοφορούν και κάτι περίεργα όντα, που τρώνε συνέχεια, κάνουν γουρ γουρ γουρ κι όταν τα πλησιάζω...πετάνε! Κι αυτά έχουν πολλές εκδόσεις χρωμάτων και είναι επίσης απολύτως εκνευριστικά. 
Κοίτα τώρα, τι περίεργοι είναι οι άνθρωποι : αυτά με πάνε να τα κυνηγάω και γελάνε που μου φεύγουν ψηλά και δε τα φτάνω. Στην πλατεία έχει τέτοια συνέχεια και διασκεδάζουμε πολύ. Φαντάζομαι ότι μια μέρα θα καταφέρω ν' αρπάξω κανένα φτερό. 

Η ξανθιά θέλει να μάθω να κυνηγάω ακρίδες. Καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για ...πολύ σοβαρό άτομο. Έχει ξαναδεί σκύλο που κυνηγάει ακρίδες; Της τρώνε λέει τα φυτά κι όπου τις βρει τις σκοτώνει. Τέλος πάντων, πότιζε μια Κυριακή αυτή, εγώ έπαιζα με τον σοβαρό στο χαλί και ξαφνικά, μπαίνει βιαστική, με αρπάζει, με βγάζει στο μπαλκόνι και μου χώνει μες στη μούρη ένα ΤΕΡΑΣ.....με κάτι πόδια ναααααα, το οποίο πηδούσε απο δω κι από κει. Πιάστο Λούση μου, φάτο Λούση μου, κυνήγα το Λούση μου, όλο εντολές μου έδινε, η ακρίδα ήρθε στο μουστάκι μου και δε ξεκολλούσε, προσπαθούσα να τη δαγκώσω η καημένη, αλλά δε γινόταν. Τελικά το κυνήγι μου έληξε άδοξα, η ακρίδα έλιωσε κάτω από την μπότα της κηπουρού. Μετά έπαιξα λίγο μαζί της γιατί φαινόταν ακίνδυνη. Την επόμενη φορά όμως, μόλις εντοπίσω φτερωτό εχθρό, θα ορμήσω να τον κατασπαράξω. Γαβ!




Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Βόλτες

Βόλτες

Κάθε μέρα ξεκινάει με βόλτα μέχρι το σχολείο των αδελφών μου. Με ενοχλεί που φεύγουν και μ' αφήνουν και φωνάζω πολύ να γυρίσουν πίσω. Τι κάνουν εκεί; Να έρθουν να είμαστε μαζί. Άσε που κάθε πρωί γίνεται χαμός από τον κόσμο που μου μιλάει και με χαϊδεύει. Μια ψηλή, μια ξανθιά, μια κατασαρομάλλα, τι θα γίνει ρε παιδιά; Θα τραβήξει πολύ το έργο; 
Το μεσημέρι...άλλο βιολί. Ξαναπάμε στο σχολείο (έχω μάθει τώρα και τη λέξη) και καθόμαστε στον δρόμο. Χτυπάει κάτι εκνευριστικό που με κάνει να το μαλώνω, η δικιά μου λέει να κάνω ησυχία, βγαίνει πρώτα ο Νίκος, μετά η μικρή μας και όλο το παιδομάνι που με τραβολογάει γιατί είμαι πολύ νόστιμη είναι η αλήθεια. Μια μέρα ένας μικρός με πήρε αγκαλιά να κάνω τούμπες και παραλίγο να με πνίξει με το λουρί μου!!!! Στο τέλος, καταλήγουμε να με σηκώνει η μαμαλένα αγκαλιά, για να φεύγουμε ησύχως!

Το απόγευμα με πάει βόλτα ο σοβαρός Γιώργος...γνωρίζω άλλα σκυλάκια και παίζω μαζί τους πολλή ώρα. Αυτός είναι πιο βολικός, δε φοβάται όταν με πλησιάζουν μεγάλα σκυλιά, ούτε ανησυχεί μη φύγω μακριά. Μια φορά του ξέφυγα είναι η αλήθεια, αλλά με ξαναέπιασε γμτ.  Ναι, ξέρω και συντομογραφίες, τι με περάσατε;

Στο πάρκο εδώ κοντά, είναι και μια χαζή λύκαινα που με δαγκώνει. Μωρέ, της έριξε ο δικός μου μια κλωτσιά...πολύ το χάρηκα. Την αφήνουν και χωρίς λουρί να τρέχει και να τρομάζει όλα τα υπόλοιπα σκυλοπιτσιρίκια. Εγώ δε θέλω να πηγαίνω εκεί και κλαίω όταν τη βλέπω. Έτσι με πάει αλλού ο καλός μου Γιώργος που βρίσκω φιλαράκια για τρελά γλέντια!

Μετά γυρνάμε και με παραλαμβάνει η μαμαλένα για πλύσιμο στα πόδια. Έχω και πολλά όσο να πεις, αλλά τα καταφέρνει και μου τα καθαρίζει όλα. Το μαρτύριο αρχίζει μετά που έχει όρεξη για βούρτσισμα! Ω μάι Γκοντ, δε θέλω...Πήρε ειδική βούρτσα και με γδέρνει η χαζή. Έλεος κυρία μου....δεν είμαι και άλογο! Με πονάει η χτένα σου. Μια μέρα, μου είπε η μικρή κρυφά, ότι κι αυτήν την ταράζει κάθε πρωί στο χτένισμα. Τόσο που της τραβάει το μαλλί που θα μείνει καραφλή λέει στο τέλος μ' αυτή τη μάνα...τσ τσ τσ, άσχετη ρε παιδί μου. 


Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Σεπτέμβριος 2012

Σεπτέμβριος 2012

Είμαι τώρα πιο μεγάλη και γνωρίζω δυό πράγματα παραπάνω.  Πρώτον μ' αγαπάνε όλοι, με χαϊδεύουν συνέχεια, η μικρή με κουβαλάει σα κούκλα ζωντανή, με λέει αδελφούλα της και με φιλάει κρυφά από τη μαμά της που φωνάζει 'δε φιλάμε τα ζώα'. Εσύ όμως κυρία μου, φιλάς τον σοβαρό κάθε πρωί πριν φύγει. Αδικία!  Ο σοβαρός, κάθε μέρα που σηκώνεται απ το κρεββάτι κάνει πως βάζει τις κάλτσες του για να με δει να τρελαίνομαι. Όταν τις τραβάω να παίξω κάνει πως θυμώνει και ξανά απ την αρχή. Αν κάποιο πρωί δε δώσω πολύ σημασία μου κουνάει την κάλτσα στη μουσούδα για να με προκαλέσει. Δεν είναι και τόσο σοβαρός τελικά...έχει και τα πιο νόστιμα κορδόνια που έχω δοκιμάσει. Μόνο τη γραβάτα δε μ΄ αφήνει να τραβήξω...μπερδεύομαι. Αυτός που με παραξενεύει είναι ο γιος τους, καλό παιδί, θέλει να παίξουμε αλλά σα να με φοβάται και λίγο όταν τον δαγκώνω. Θέλει να με πάρει αγκαλιά αλλά πρέπει να με δώσει κάποιος άλλος, δε με σηκώνει μόνος του. Μυστήριο τραίνο είναι, θα τον εκπαιδεύσω στο μέλλον.

Α! Πήρανε και κάτι χαρτιά, τα διαβάζει η ξανθιά κι αρχίζει τα κουλά κόλπα, προσπαθεί να με μάθει διάφορα που πρέπει λέει να μάθω. Αγοράσανε και κάτι πεντανόστιμες μπουκιές εκπαίδευσης. Γιαμ γιαμ γιαμ, έτσι να εκπαιδεύομαι κάθε μέρα!!!!!

Αρχίζουν τα σχολεία

Χαμός στο σπίτι! Ετοιμαζόταν το τρίο τρέλα να πάει σε κάτι που λέγεται σχολείο. Λες να 'ναι νόστιμο; Τους πρόλαβα στην πόρτα, φώναξα και έκλαψα για να με πάρουν μαζί, αλλά τζίφος. Μου είπαν 'από αύριο εσύ' και την κοπάνησαν κανονικά! Πού πάτε ρε και μ' αφήνετε μόνη μου; Δεν είμαι εγώ οικογένεια;  Κάποτε γύρισαν, με χάιδεψαν, τους έγλυψα, μ' αγκάλιασαν και ήμουν ευτυχισμένη ξανά. Δε ζητάω πολλά, να τους αγγίζω και να με παίρνουν παντού μαζί τους. 

Την πρώτη μέρα του φοβερού σχολείου, με πήραν μαζί τους!!!! Έτρεχα στο δρόμο να προλάβω τον μικρό που πήγαινε μπροστά από τις δικές μου και είχα μεγάλη αγωνία να μη μου φύγει μακριά. Εγώ θέλω να είμαι πάντα δίπλα στον πρώτο. Φτάσαμε κάποτε, τι κόσμος ήταν αυτός....και πόσοι πολλοί με γνώριζαν! Πότε πρόλαβαν να με μάθουν; Εγώ δε ξέρω κανέναν τους. Με τρέλαναν, χέρια μ' έπιαναν από παντού, με σήκωναν, με χάιδευαν ΣΙΓΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΆ, δε θέλω. Τα μικρά φύγαν και μπήκαν σε μια πόρτα, εγώ τα φώναζα πίσω απελπισμένη κι έκλαιγα, η ξανθιά μου με πήρε αγκαλιά γιατί δεν ακουγόταν η προσευχή και μετά φύγαμε τρέχοντας για το σπίτι. Πολύ αναστατώθηκα, στο δρόμο όλο έκανα να γυρίσω πίσω να πάρουμε τα μικρά μας ξανά, αλλά η νέα μου μαμά δε μ' άφηνε και με παρηγορούσε ότι θα τα ξαναπάρουμε το μεσημέρι. Δε το ξέρω αυτό τι είναι.

Κάποια ώρα μου ξαναέβαλε λουρί, πήραμε τον ίδιο μάλλον δρόμο και στηθήκαμε έξω από την ίδια μεγάλη πόρτα. Ωρε τι χαρά ήταν αυτή που ξαναείδα τα ανθρωποαδέλφια μου! Κόντεψα να πέσω ξερή από την ταραχή μου. Η μικρή με πήρε αγκαλιά και της έδωσα χίλια φιλιά, ο αδελφός της πιο σοβαρός με χάιδεψε στο κεφάλι και απομακρύνθηκε μη τον περάσουν οι φίλοι του για φλώρο. Σιγά ρε μάγκα!




Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Είμαι η Λούση


Να συστηθώ αξιοπρεπώς, ως σκύλος που τιμά τη ράτσα του!



Με λένε Λούση και είμαι μια κούκλα με τέσσερα πόδια και ουρά. Συγκεκριμένα, τέσσερα κοντά πόδια όπως λέει μια ψυχή, γιατί είμαι ένα westie. 
Γεννήθηκα κάπου μακριά στην Κεντρική Ευρώπη στις 26 Απριλίου του φέτος...με φέρανε στην Ελλάδα τον Ιούνιο μαζί με την αδελφή μου σ' ένα μέρος με πολλά σκυλιά, και τον Ιούλιο ήρθε ένας τύπος με γραβάτα και γυαλιά, μου γέλασε, με πήρε αγκαλιά, με βάλανε στο 'σπίτι' μου και μπήκα συνοδηγός σ' ένα μακρουλό αυτοκίνητο.

Το επόμενο που θυμάμαι από εκείνη τη μέρα, είναι μια ξανθιά να με παίρνει αγκαλιά και να γελάει σα χαζή, έναν μετρίου αναστήματος να με κοιτάζει περίεργα και τη μικρή παρτσακλή να με κυνηγάει για να μ' αγκαλιάσει. Ακουγα συνεχώς Λούση, Λούση, τελικά κατάλαβα. Εγώ ήμουν αυτό το Λούση.

Τρόμαξα λίγο στην αρχή, όλοι αυτοί τι κάνουν εδώ; Και τι είναι το 'εδώ'; Θα μείνω ή ήρθα μια βόλτα; Δε καταλάβαινα τίποτα. Κοιμήθηκα πολύ τις πρώτες μέρες για να συνέλθω. Είμαι και μωρό, έτσι έλεγε η ξανθιά (δεν ήξερα ακόμα τα ονόματα). Αυτή κάτι ήξερε λέει για μωρά κανονικά και δεν ήξερε για σκυλομωρά κι έπρεπε να μάθει για να τα πει και στους άλλους που ζούσαν μαζί της. 

Συνοπτικά θα σας αναφέρω ότι την πρώτη εβδομάδα αρρώστησα, σηκωνόμουν μόνο για εμετό και κακά, ο σοβαρός ρωτούσε την ξανθιά τι να κάνουν, η μικρή μου μιλούσε και με χάιδευε όλη την ώρα, με πήγαν στον γιατρό και τελικά γύρισα πίσω στο σκυλοσπίτι για λίγες μέρες γιατί είχα γαστρεντερίτιδα. Μόλις έγινα εγώ καλά, αρρώστησε ο μεγάλος και έφυγε για το νοσοκομείο. Την επόμενη φύγαν και τα μικρά ανθρωπάκια για το εξοχικό είπαν, με χάιδεψαν πολύ  κι έμεινε η ξανθιά που έλειπε όλη μέρα κι ερχόταν μόνο λίγο για να μου ανάψει το αιρκοντίσιον να μη σκάσω. Αμαν, έκανε μια ζέστη....Η πιο ζεστή εβδομάδα του καλοκαιριού. Εχω και πολλή τρίχα, ευτυχώς κάτω ήταν κρύο το πλακάκι και ξάπλωνα φαρδιά πλατιά να δροσιστώ.

Βαριόμουν. Πολύ βαριόμουν. Και κοιμόμουν. Τι άλλο να κάνω ένα κουτάβι μόνο του; Ευτυχώς, γύρισε κάποτε ο σοβαρός από το νοσοκομείο και μαζεύτηκε κι η άλλη. Τότε έμαθα ότι λέγονται Γιώργος και Λένα. Αυτή λέει ότι είναι η μαμά μου κι ότι με περίμενε πολλά χρόνια. Δε καταλαβαίνω. Πού με ήξερε και με περίμενε; Ο Γιώργος είναι πιο απλός, μιλάει πιο λίγο. Νομίζω ότι είναι ο αρχηγός της αγέλης. Θα δούμε. Μπορεί να γίνω εγώ ο αρχηγός τελικά.

Το καλοκαίρι πήγαμε όλοι στο εξοχικό τους. Τώρα είναι μάλλον και δικό μου ε; Ωραία ήταν εκεί! Πολύ πράσινο δροσερό βρεγμένο, πολύ χώμα για σκάψιμο, ουπς....σκάλες; Τι λέτε τώρα; Εγώ πώς θα κατεβαίνω από το πλακάκι στο χώμα; Μέχρι να το μάθω, με είχαν αγκαλιά. Δε μ' άρεσε η αγκαλιά. Θέλω να τρέχω, να λυσσάω γύρω-γύρω, να σκάβω γύρω απ τα δέντρα (το ένα είχε έτοιμο το λάκκο, μέχρι ρίζα βρήκα) και να τα κάνω όπου μ' αρέσει. Στην ανθρώπινη οικογένεια αυτό δεν αρέσει πολύ, αλλά η ξανθιά δε φωνάζει γιατί είμαι μωρό.

Με κάνανε και μπάνιο γιατί λάσπωσα. Λασπόσκυλο με είπανε. Το φχαριστήθηκα όμως ρε παιδί μου, κόντεψα να βρω το κέντρο της γης. Μετά γελάσανε όλοι (είχε πολύ κόσμο εκεί) και με πήρε η Λένα να με μπανιάρει. ΑΙΣΧΟΣ! Τι αηδία είναι αυτή. Ποιός το σκέφτηκε; Να το ξε-σκεφτεί. Ευτυχώς, κάτι πήρε τ' αυτί μου το δεξί ότι δε κάνει το συχνό κατάβρεγμα. Ουφ! Πάλι καλά, γιατί νόμιζα ότι αυτό θα γίνεται συνέχεια...

Το καλοκαίρι τελείωσε και γυρίσαμε πίσω, εδώ έχει γνώριμες μυρωδιές, στο χαλάκι της εισόδου μυρίζω εμένα, στο μπάνιο, στο μπαλκόνι, κάτι θυμάμαι.

Τώρα κάτι λένε για βόλτα, σχολείο, πρωί, αααααααααα δε καταλαβαίνω. Κι όλο κουνάω το κεφάλι μου να μάθω τι εννοούν. 

Συνεχίζεται.....