Τι γίνεται ρε παιδιά σ' αυτή τη γειτονιά; Είμαστε πιο πολλοί οι τετράποδοι από τους ανθρώπους! Κι όλο και προστίθενται νέα μέλη στην παρέα. Λοιπόν, λέω σήμερα να σας πω για τους φίλους μου, τους παλιούς και τους νέους για να γνωρίζετε κι εσείς τις (καλές) συναναστροφές μου...
Ξεκινώ με τους συγκάτοικους, από κάτω μένει ο Μπάρνυ που πρόσφατα έγινε μπαμπάς 5 κουταβιών Jack Russel, αλλά που με γαυγίζει από το μπαλκόνι του κάθε φορά που με βλέπει. Μάλλον είναι ερωτευμένος μαζί μου και δε ξέρει τι να κάνει.
Από πάνω ακριβώς, μένει ο κούκλος Αλέκος, μικρόσωμος γκριφόν και κάτι άλλο που δε ξέρω, σοβαρός και μυαλωμένος, με λατρεύει και με φιλάει όποτε συναντιόμαστε στο πεζοδρόμιό μας. Μ' αυτόν ξεθάρρεψα όταν ήμουν μικρή γιατί με πρόσεχε και δε με δάγκωνε, μόνο παίζαμε και φιλιόμαστε!!!!
Δίπλα του, νεοφερμένη ημίαιμη γκριφονίτσα, κούκλα με υπέροχο βλέμμα και λίιιγο φοβισμένη γιατί ήταν σε άσυλο, η Τέσσα (νομίζω) την οποία οι δικοί της την τάισαν λίγη τουλουμπίτσα και πήγε στο νοσοκομείο για μερικές μέρες. Η ξανθιά όταν το άκουσε, γούρλωσε τα μάτια και τα γυαλιά μαζί και έκραξε "ΤΟΥΛΟΥΜΠΑ ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ"??????????? Ω ΜΑΙ ΓΚΟΝΤ!!!!!!
Έχω μέρες να τη δω, είναι στο σπίτι κι αναρρώνει μάλλον.
Στον πέμπτο μένει ο φοβεροτρομερος καννίς Φρίξος που όταν συναντιέται με την ξανθιά και τον κοιτάξει, αφρίζει από το κακό του και κάνει τρομερές σκηνές...Εμένα με συμπαθεί, με σνομπάρει και λίγο, αλλά καλά τα πάμε. Υποψιάζομαι ότι κι αυτός με θέλει για την ομορφιά μου!
Στα κοντινά μου σπίτια, μένει ο Γουάιτ που όλο τον βλέπω στην αυλή του και ποτέ έξω και μου φαίνεται στενοχωρημένος. Χαρές μου κάνει, αλλά ζηλεύει και λίγο τις βόλτες μου. Δίπλα, η Κίκα η Jack Russelίνα που επίσης με γαυγίζει πολύ. Λόγω ράτσας νομίζω... Παραδίπλα μένουν στις αυλές τους δύο μεγάλοι σκύλοι που δε ξέρω ονόματα και δεν έχω πολλά πολλά ακόμα.
Στην καθημερινή βόλτα μου περνάω να δω τι κάνει ο Άρης, μαύρος σαν πίσσα, αγαπησιάρικο βλέμμα, μεγάλος και γλυκούλης, τρέχει να με δει και να τον χαϊδέψει η ξανθιά μου που του έχει μεγάλη αδυναμία γιατί κι αυτός ζει σε αυλή συνεχώς και δε πάει βόλτες :-( Πάμε και στις δύο αυλόπορτες και του μιλάμε, η δικιά μου που είναι και λίγο μουρλή με σηκώνει να τα πούμε από κοντά (αχαχούχα), τον ξαναχαϊδεύει, σαλιαρίζουν κι οι δυό, φεύγουμε κι ο Άρης...κλαίει ο καημένος...Ένα πράγμα δεν αντέχω σ' αυτόν. Ζει με γάτες, οι οποίες βρίσκονται δίπλα του κι αντί να τις φάει, τις γλύφει ρε παιδιά! Βέβαια, σκέφτηκα ότι είναι μόνος του κι έτσι έχει κι αυτός παρεούλα...άντε, κομμάτια να γίνει ρε Άρη, σε συγχωρώ!
Φίλη μου κι η Κανέλα, μεγαλοκοπέλα, κανελιά και πολύ φιλική. Τη βλέπουμε τα μεσημέρια με τη δικιά της στο δρόμο και τα λέμε κι εμείς. Μ' αγαπάει και με αντέχει που την πειράζω. Η Μπέλλα μου κάνει μούτρα και με διώχνει, γιατί αν και είμαστε της ιδίας οικογενείας, ράτσας μάλλον, είναι μεγάλη πια και βαριέται τα μικρά παιδιά σαν εμένα. Αντιθέτως, πολύ χαίρονται που με βλέπουν δυο φίλοι που ζουν μαζί, η Αρια το λυκόσκυλο κι ο -δε θυμάμαι όνομα- κόλει κολλητός της, με τους οποίους τρελαινόμαστε στο παιχνίδι. Δε με νοιάζει καθόλου που είναι τεράστιοι σε σύγκριση μ' εμένα γιατί εγώ είμαι westie με τσαγανό και άποψη! Άσε που τους ξεφεύγω κάτω απ' τα πόδια τους και με χάνουν...
Το πιο φρέσκο μου φιλαράκι, είναι η Έρζα, λαμπραντόρ κουτάβι, μόλις το είδε η ξανθιά έπαθε τραλαλά, κι άρχισε τα χάδια, τα γλυκόλογα, ορμάω κι εγώ αγριεμένη κι έβαλα τα πράγματα στη θέση τους. Όχι κυρία μου, δε θα χαιδολογάς ξένα κουτάβια, ειδικώς τόσο τρισχαριτωμένα όσο αυτή!!! Τη μουρμούρα που άκουσα μέχρι το σπίτι μόνο τα όρθια αυτάκια μου την ξέρουν . Μ' έπρηξε η τρελάρα " γιατί ζηλεύεις σκασμένο;" μου λεγε..."αυτούς τους τρόπους σ' έμαθα εγώ;" και άλλα κουλά τα οποία νομίζει ότι αφορούν έναν σκύλο...
Τελικά όμως, επειδή συναντιόμαστε τουλάχιστον 3 φορές ημερησίως στις βόλτες μας, έχω να πω ότι παίζουμε υπέροχα με την Έρζα, παλεύουμε και δαγκωνόμαστε σαν κανονικοί σκύλοι που είμαστε, τσουλιόμαστε στο γκαζόν της πλατείας και σήμερα για πρώτη και μοναδική φορά ως τώρα, η ξανθιά μου έβγαλε το λουρί για να παίξω καλύτερα με τη φιλενάδα μου και το χάρηκα τρομερά. Βέβαια, αυτή είχε γίνει άσπρη απ το άγχος της μη το σκάσω, αφού τρέχω σα βολίδα, αλλά έγινε μια αρχή!
Είναι μικρή η λαμπραντορίνα και την καταφέρνω για την ώρα, γιατί κάθε μέρα που τη συναντάω μου φαίνεται μεγαλύτερη οπότε, το κόβω σε δύο μήνες να μου ρίχνει στο μπόι. Ε, δεν είμαι ψηλή, εξάλλου τ' ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκάλια, ε;
Τα βράδυα στην Πλατεία Λούσης, όπως επισήμως την ονόμασε η μικρή μου τσιριμπιμ-τσιριμπόμ, έρχεται κόσμος και λαός...Παρέλαση σκύλων, ράτσες, ημίαιμα, όμορφα, πανέμορφα, (άσχημα δεν έχουμε), μεγάλα, μικρά, ψηλά και κοντά, ήρεμα κι ανήσυχα...απ' όλα έχει ο μπαξές.
Παίζουμε με μανία ποιός θα φτάσει το μπαλάκι ή το κουκουνάρι, τρώμε τούμπες, σπρωχνόμαστε, πέφτει και καμιά μικρή δαγκωνιά ενίοτε, αλλά γενικά περνάμε φίνα και ωραία. Υπάρχουν κι οι συμπάθειες φυσικά, οι έρωτες (εμένα δε μ' αφήνουν ακόμα...είμαι μικρή), οι καβγάδες και όλα όσα συμβαίνουν σε όλες τις παρέες, όλων των ειδών κι όλων των λαών.
Είμαι κοινωνική και φιλική με όλους όσους έρχονται κοντά μου να με δουν και να παίξουν μαζί μου. Με όλους εκτός από τις γνωστές...καταραμένες. Αυτές, δε θα γίνουν φίλες μου ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου